۰۶ اسفند ۹۵ ، ۰۰:۵۹
دلبسته افلاکم و پابسته خاک / فواره ای بین زمین و آسمانم...
خدا خواست خاص باشم اما عادی شدم...عادی تر از همه آدمهایی که رنگ خودشان...رنگ خدایی شان یادشان رفت...
مینویسم از آنچه که بودم و هستم شاید خدا خواست و شدم آنچه که قرار بود باشم ...می نویسم از انقلاب های درونم از گذشته تا امروز...
طبقه بندی موضوعی
-
در راه لیلی شدن
(۹) -
همسرداری
(۵) -
دل گویه
(۶) -
آغازم...
(۷) -
دفترچه خاطرات
(۱۰) -
بی نقاب
(۲) -
شهیدانه
(۲) -
نامه ای به دخترم
(۸)
کلمات کلیدی
بایگانی
- خرداد ۱۳۹۶ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۰)
- بهمن ۱۳۹۵ (۲۷)
آخرین مطالب
- ۲۸ خرداد ۹۶ ، ۱۷:۳۲ روزهای تکرار نشدنی
- ۰۸ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۴:۰۸ تو این نقطه از زندگی مرگ هم نمی تونه از من بگیره تو رو...
- ۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۵:۳۴ وقتی صدای کمربندت ؛آرامِ جانم می شود
- ۰۷ فروردين ۹۶ ، ۱۳:۱۸ هرکجا باشی من خوش دلم
- ۲۴ اسفند ۹۵ ، ۱۴:۳۴ عاشقی جُرم قشنگی است...
- ۲۴ اسفند ۹۵ ، ۱۳:۵۰ خرده جنایت های زن و شوهری
- ۲۲ اسفند ۹۵ ، ۱۴:۲۱ این روزمرگی های دوست داشتنی
- ۱۵ اسفند ۹۵ ، ۲۳:۴۳ وقتی تو دلخوشی همه شهر دلخوش اند...
- ۱۱ اسفند ۹۵ ، ۱۰:۲۵ پلکی بزن ای مخزن اسرار ...
- ۱۰ اسفند ۹۵ ، ۰۶:۴۸ تو با بهار آمدی یا بهار با تو؟؟؟